Allerzielen 2019
Overweging Allerzielen 2019.
Beste mensen, in deze viering worden ons troostrijke gedachten aangeboden. De lezingen geven ons een uitzicht met perspectief, de dood heeft niet het laatste woord. De dood is een doorgangsfase naar het eeuwige leven. Onze God is een God van levenden, niet van doden.
Een overvloedige boodschap van hoop. Maar komt dat over, als we verdriet hebben? Bieden deze teksten troost en uitzicht aan hen, aan ons, die treuren om het verlies van een geliefde?
Het lijkt minstens of er een afgrond gaapt tussen de gevoelens van ons, van iedere mens die treurt om de dood, en de blijde boodschap die de overwinning op de dood verkondigt. Het verdriet om een overledene vormt met de troost uit de lezingen de twee schalen van een balans. Die balans is vaak niet in evenwicht. Mensen met verdriet kunnen de bijbelse boodschap soms helemaal niet verstaan. Er ontstaat eerder kortsluiting. Het is de ervaring van veel rouwende mensen dat men geen troost vindt bij woorden als: God redt. Hij maakt alles nieuw, je voelt je juist uit het lood geslagen en volstrekt niet in evenwicht.
Een God die redt, die zegt: Ik zal er zijn voor jou? Veel mensen ervaren juist in de dood van een dierbare dat God afwezig is. Je voelt je alleen, in de steek gelaten: God noch mens begrijpt mijn verdriet.
Zo aanstonds gaan wij een maaltijd vieren de eucharistie. Eucharistie betekent dankbaarheid. Het is het teken wat God via zijn Zoon Jezus aan ons heeft nagelaten. Een maaltijd om het leven te vieren ondanks ons verdriet.
Immers het kan ook pijnlijk zijn wanneer je zelf een maaltijd thuis hebt en zij of hij is er niet meer. Wie kan dankbaar feest vieren als een geliefde afwezig is?
Wie wil op Allerzielen aanzitten aan een maaltijd van dankbaarheid?
Toch zijn we hier.. We luisteren naar de verhalen die tot onze traditie behoren. Dit is de boodschap die ons in geloof van eeuwen wordt aangereikt. Willen we dit toch horen? Willen we ons hierdoor toch laten aanspreken, ondanks alle drempels om te verstaan, ondanks de sluiers die het zicht belemmeren, ondanks dat we slecht horen, omdat onze oren nog verstopt zitten?
Nu we hier zijn, zetten we misschien voorzichtig de luiken open. Er is een gezegde als God een deur sluit, opent Hij een venster. Het perspectief in het leven lijkt weggevallen door de dood van een dierbaar mens, maar toch geven we de hoop niet op. Toch vertrouwen we erop nieuwe toekomst te vinden. De dood is soms hard en koud, maar we hopen het leven te hervinden, voor onszelf en voor de overledenen. Niet wetend wat we precies mogen verwachten, zien we uit naar leven. We houden de hoop levend in ons hart. We blijven zoeken naar die eeuwenoude boodschap van Jezus Christus: de dood heeft niet het laatste woord. Al die verhalen over onze God die redt, die de mens in zijn hand bewaart voor altijd en eeuwig , al die verhalen liggen in onze voorraadkast. We dragen ze mee in ons hart. Soms liggen ze daar een tijdje werkloos, maar ze kunnen weer tot leven gewekt worden. Opstanding, verrijzenis, eeuwig leven, voltooiing… Het zijn grote woorden. Verraadt een flauwe glans niet hun aanwezigheid op de bodem van ons hart?
Een mens mag zichzelf de tijd geven om door de sluiers van het verdriet, door de sluiers van het geringe geloof, het vertrouwen te laten gloren. Je mag een venster openen en ruimte geven aan het licht. De horizon van het leven, nog zo ver en zo onbekend, moge we het met vertrouwen tegemoet zien.
Zoek de levende niet bij de doden! De dood heeft niet het laatste woord. Het graf is niet de laatste werkelijkheid. Sterker dan de dood is de liefde! Sterker dan de dood, is het geloof dat de verbondenheid met onze dierbaren blijft over de dood heen in een gemeenschap van geloof en liefde. Ongrijpbaar en toch zichtbaar voor het oog van het hart.
Immers wie als gelovige met die God van het eeuwig verbond wil leven, daarvoor wil open staan, moet de weg gaan van alle aardse dingen, die mens wordt aan zon en regen prijsgegeven en mensen moeten sterven voor elkander.
AMEN.